เรื่องราวของฉัน

[Marinas]

เราเป็นอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำพวกเราเป็นคนขวยเขิน ปราศจากความมั่นอกมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงแล้วก็คนรอบข้าง จนพวกเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีเยี่ยมที่สุดเพราะว่าครอบครัวชอบต่อว่าและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ เราเริ่มมีความคิดว่าไม่มีใครอยากได้พวกเราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีลักษณะอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด มิได้สนใจคนที่อยู่รอบข้าง วันแล้ววันเล่าเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว พวกเราอยู่แบบงั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แต่ว่าเมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าพวกเราเริ่มแปรไป แม่ก็พูดว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบใจพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อในการเรียนมากแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานกระทั่งรู้สึกว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนเราบอกอาจารย์ว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่าร้ายแรงก็ได้โดนครูติว่า "เธอใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" เรารู้สึกเศร้า  จนกระทั่งเกือบจะร้องแต่เราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนพ้องก็พากันหัวเราะเรา แล้วพวกเราก็ไม่รู้เรื่องควรจะทำยังไงกับชีวิต จนเดี๋ยวนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]