พอเพียงพวกเราแก่ พวกเราจะเป็นผู้ใหญ่อย่างไร ให้บุตรหลานรัก

[Beer625]

อยู่ไปนานๆให้ลูกหลานเคารพนับถือรัก ไม่ใช่ว่าอยู่นานเนื่องจากว่าทานข้าว แม้กระนั้นเมื่อแก่ขึ้นแล้ว

ต้องดำเนินชีวิตให้สุขสบายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามอายุของเรา เช่นนี้ชีวิตจะสุขมากมาย

1. แก่ขึ้น แต่จำเป็นต้องรู้จักตั ดใจ

อะไรบางอย่างเมื่อสู ญเสี ยไปแล้ว ก็อย่าได้ยึดติด ปล่อยวาง คิดให้ได้ว่าแรกเริ่มมันก็มิได้เป็นของเราอยู่แล้ว

แล้วก็วันสุดท้ายในชีวิต คุณก็เอาอะไรไปไม่ได้แม่แต่อย่างเดียว จงตั ดหัวใจให้ได้ในสิ่งที่สู ญไปแล้ว แล้วจะเป็นสุขกับสิ่งที่ยังมีอยู่ได้

2. เมื่อแก่ขึ้น ให้รู้จักปลง

ควรจะปล่อยวางเรื่องราวอะไรบางอย่าง ที่ควรต้องปลดปล่อย ใจของผู้คนแบกรับได้อย่างจำกั ด อย่ามัวแต่ฝังใจ

ปล่อยวางตำแหน่ง ฐานะที่เคยดำรง วางอดีตกาล แล้วจงศึกษาการใช้ชีวิตในขณะนี้ ให้แฮปปี้ในวัยชราซะ

3. ควรจะรู้จัก วางอารมณ์

สังคมในอดีต ก็มีความย ากของคนภายในอดีตเช่นเดียวกัน ส่วนสังคมในขณะนี้ ก็มีความย ากของคนในปัจจุบัน

ด้วยเหตุผลดังกล่าว อย่าเอาความนึกคิดของพวกเรามาเป็นที่ตั้ง ไม่ชอบใจอะไร ก็ว่าลูกหลานเอาความนึกคิดตนเป็นที่ตั้ง


แม้ทำแบบนั้นกาลครั้งหนึ่ง คุณธรรมจะหายไปคราวหนึ่งเลยล่ะ วาสนาของบุตรหลานหายไปส่วนหนึ่ง


นั่นเพราะพ่อแม่เป็นพระพรหมของลูก หากคอยแช่ ง ด่ า ลูกหลานจะรุ่งเรืองได้ยังไง

4. แก่ขึ้น เปรียบเทียบดังไม้ใกล้ฝั่ง

ตั ณหาจะต้องน้อยลง ความโล ภ โกรธ หลง ต้องลด ความดีงามความขรึมต้องมากขึ้นเรื่อยๆนะ

ความกรุณาปรานี ขอความกรุณาปรานี มุทิตา อุเบกขา ต้องมากมาย เตือนตนเองไว้เสมอว่า อยู่ให้บุตรหลานเคารพนับถือรัก

ไม่ใช่ว่า อยู่ให้ลูกหลานเขา หวา ดกลั วกระทั่งลูกหลาน ไม่มีผู้ใดอย ากใกล้

5. จะต้องรู้จักวางมือ ปล่อยวาง

คุณไม่มีวันปฏิบัติงานไปได้ตลอดหรอกนะ หรืออยู่ดูแลลูกหลานไปจนกระทั่งวันสุดท้าย

เพราะฉะนั้น จำเป็นต้องรู้จักวางมือ บุตรหลานมีบุญวาสนา เขาฟุตบาทของบุตรหลานเอง


ถ้าหากคิดแทนไปหมดทุกๆอย่างเลย คุณนั่นแหละที่จะอ่อนเพลียตลอดไป เพราะวันหนึ่งที่คุณจากไป


พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไรล่ะ การรู้จักวางมือคือการฝึกหัด วางใจในลูกหลานของเรา และก็เป็นการส่งเสริมเขาไปในตัวด้วย
ผู้ใหญ่
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13553/