หัดเดินลำพังถ้าเกิดไม่มีใครจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Panitsupa]

กำแน่นเท่าไรก็สู ญ เ สี ย มากเท่านั้น

เหมือนกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ตกออกมาจากมือมากมายเท่านั้นที่ควร

ถนอมต้องรู้ถนอม เพราะ เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นของล้ำค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และเศร้าใจที่สุดก็เป็นไปได้เมื่อใด ที่รู้สึกหมดหวังถ้าอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเถิดแม้กระนั้นเมื่อร้องจนถึงสมใจแล้ว ก็จะต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกทีให้ได้

ความซาบซึ้งทดแทนความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำเป็นต้องศึกษาที่จะยิ้ม ถึงแม้ในใจจะร่ำไห้ฟูมฟาย

สักแค่ไหนเพราะว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นชรา จึงอย่ า ไปมุ่งมาดว่าจะมีผู้ใดกันดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าใครสักคนไร้คุณค่าพอเพียงให้ท่านถนอม ก็จำต้องฝึกฝนปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกฝนทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปพรรณสัณฐาน

ควรทำความเข้าใจที่จะชื่นชอบคนที่ความรู้ความเข้าใจ และหากคุณมีความคิดว่าตัวเองสู้คนอื่นๆเขามิได้อย่ า

ได้น้อยใจ เพราะว่าคุณ ก็เป็นคนเดินดินเสมือนคนอื่นๆธรรมดา

บิดามารดาคือคนที่รักและหวังดีต่อคุณสูงที่สุด

อย่ า นึกถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่ า คิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่เสมอเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ว่าไม่สงส ารบิดามารดาเหรอ ที่มีลูกไม่ทราบโตสักที

ไม่มีอะไรดังเดิม

เนื่องจากทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปทุกเมื่อทุกนาที อย่ า เอากรรมวิธีการเก่าๆมาแก้ไขปัญหา คนสองคน

รักกันบางทีอาจมิได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา อย่ า มัวแต่เพ้อ อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ควรทำความเข้าใจที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่ผู้อื่นมิได้สนใจคุณอย่างเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

เพราะว่าทุกคนต่างมีทางของชีวิตที่ต้องเ ดินแบบเดียวกัน ไม่มีใครเดินเดินคู่คุณไปจนถึง

ที่หมาย อย่ า ให้ใครกันแน่คนใดคนหนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง เปลี่ยนเป็นทั้งปวงใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของผู้คน ถือกำเนิดขึ้นจากการเกลียดชังที่จะอยู่คนเดียว
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/